Op naar Peru

We hadden afgesproken bij het bagage droppunt 12 van KLM.
Bij aankomst werden we echter opgewacht door de Marechausse.
Thijs had zijn route zo aangepast dat hij zijn vader en mij nog even gedag kon zeggen. We waren keurig op tijd en het inchecken ging als een speer. Binnen 30 minuten was alles afgegeven en geregeld. We hebben ons door verschillende winkeltjes gesleept, koffie gedronken en wat gegeten tot boarding-time.

We hadden bij het inchecken allebei een stoel aan het gangpad gekozen, zodat we tijdens de vlucht lekker onze benen konden strekken en af en toe even konden gaan staan en wat lopen door het gangpad. De buren gedurende de komende 13 uur van Louis was een Japans ouder echtpaar. Hij mazzel, want die vallen natuurlijk zo in slaap. Ik had het wat minder getroffen. Naast mij in in het middenpad kwamen drie mannen te zitten. Ik denk uit Pakistan of zoiets. Je hebt het wel eens dat je denkt, mmm.... wat ruik ik toch. Nou de komende 13 uur zat ik naast een paar mannen met een merkwaardige lichaamslucht, pffffff. Ze aten ook nog apart voedsel waar zo'n lekker luchtje af kwam. Maar ik moet zeggen nadat we de eerste warme maaltijd en de koffie op hadden loste het probleem zich vanzelf op.
Ik had me net in een film verdiept totdat er beweging rechts naast mij plaatsvond. Ik zei: "Louis, moet je nu eens kijken........., waar is mijn telefoon, hier ga ik een foto van maken".
Ik heb een groot deel van de reis geen last meer gehad van rare luchtjes (zie foto).

De reis ging verder voorspoedig en even over 6 plaatselijke tijd in de avond stonden we op de luchthaven van Lima. Bagage en visum gingen redelijk snel. Louis had geregeld dat we door een taxichauffeur zouden worden opgehaald en naar ons hotel werden gebracht.

Dit is ook een apart verhaal deze taxirit van ongeveer 45 minuten.
Het is om deze tijd hartstikke druk op de weg en wegmarkering is ook niet overal aanwezig. Met veel getoeter en slalomde onze al enigszins gepensioneerde driver zich door het verkeer. De radio stond knalhard aan (ik had daar wat minder last van) maar Louis sommeerde toch dringend de oude baas dat het volume naar beneden moest. We hoopten dan ook dat hij dan wat meer zou opletten, want eerlijk deze man moet een hele batterij engeltjes op zijn schouder hebben gehad. Maar het ergste moest nog komen.
Je hoort wel eens op de radio: Niet inhalen , spookrijder gesignaleerd op.....enz.

Vlak bij ons hotel was de weg opgebroken. Dit had onze chauffeur te laat gezien. Een hoop gemopper en woorden die wij niet verstonden. Hij draaide de auto terug maar aan het eind van de weg was het eenrichtingsverkeer. Het was een drukke weg met een enkele geparkeerde auto aan de linkerzijde van de weg. Hij gaf de auto een draai en reed zo tegen het verkeer in om een vorige zijstraat te bereiken. Een hoop lichten knipperen , toeterende auto's die ons rakelings passeerde. Af en toe even op een lege parkeerplaats om de volgende sprong te wagen...... We waren te verbouwereerd om in te grijpen, sterker we dachten als wij nu tegen hem gaan praten let hij helemaal niet meer op. Gelukkig na 120 meter rechts af de straat in. Een schreeuw,... even een fietser die rechtdoor wilde over het hoofd gezien... de man stond vertikaal op zijn voorwiel en viel nog net niet op de motorkap. Uiteindelijk het hotel bereikt. De man geen fooi gegeven.

De volgende dag stond onze vlucht naar Cusco gepland. Dit ging allemaal voorspoedig. Koffers afgegeven en in een kleiner vliegtuig gedurende de vlucht genoten van het prachtige uitzicht over het Andesgebergte.
De landing, de koffers opgehaald en door de uitgang naar buiten. Ja... daar stonden ze met beiden een smile van oor tot oor. We kregen een welkomsgeschenk die we op de foto moesten laten zien.
De vakantie kan beginnen.