Pokhara

Gisteren aangekomen in Pokhara na een korte vlucht van nog geen half uur. Binod had ons gezegd om aan de rechterkant in het vliegtuig te gaan zitten, zodat we een mooi uitzicht zouden hebben op de bergen. Klopte helemaal, maar toen ik mijn camera tevoorschijn haalde doken we de wolken in. Jammer!
Ons gastgezin is heel erg aardig. We hebben dit gezin uitgekozen omdat we gehoord hadden dat ze als enige wifi hebben. Helaas geen douche en w.c. maar wij gaan voor de wifi! oma heeft ook een tablet en facebook! Heel erg raar om te zien dat ze hier ondanks de armoede toch ook deze ontwikkeling meemaken. De kinderen zaten vanavond met mn ipad angry birds te spelen. Die krijgen we dus niet meer aan het mens-erger-je-nieten.
Hun moeder Rita kookt voor ons, gelukkig geen rijst met linzen, maar in de ochtend gewoon toast met een ommeletje, en in de avond rijst met iets van vlees of groenten. Vanaf het dakterras hebben we in de ochtend een mooi uitzicht op het Annapurnagebergte. Karin heeft al 2 kakkerlakken gespot in huis en ik heb een streep van wel 15 cm over mijn arm lopen met een jeukende uitslag, alsof er een legertje mieren overheen heeft gelopen. Maar verder nog geen ratten of zo tegen gekomen.
Vandaag een eerste kijkje wezen nemen in het weeshuis. Dit is heel andere koek dan ons gastgezin. Het weeshuis en de school staan midden in een sloppenwijk waar we te voet naar toe gaan.
In het weeshuis woont Binod met zijn gezin en 22 weeskinden in de leeftijd van 4 tot 18 jaar, die hij allemaal als zijn eigen kinderen beschouwt. Aan de ande kant van de weg staat de school waar 275 kinderen op zitten incl. de weeskinden. Kleine propvolle lokaaltjes waar de kinderen hun lesjes opdreunen. Ze krijgen zelfs computerles terwijl er geen computer te bekennen is. Hoe zinloos is dit?
Het weeshuis was erg confronterend. Terwijl we in Ghana toch echt wel de nodige ellende hebben gezien greep met het toch weer naar de keel. Wat een armoede hier. Kleine donkere slaapkamers waar alles vies en smerig is. Totaal gebrek aan hygiene, een gore keuken waar het eten wordt klaargemaakt. En de kinderen die na schooltijd om aandacht smeken. Heel moeilijk om deze aanblik onder woorden te brengen. Hier waren we echt wel ff stil van. Onze taak in het weeshuis wordt observeren en vervolgens aan Binod rapporteren, zodat hij later kan corrigeren.
Hij ziet ons een beetje als een soort moeders en hoopt van ons advies te krijgen over het reilen en zeilen in het weeshuis. (of hij denkt dat hij die 2 oudjes een beetje moet ontzien, dat kan natuurlijk ook). Maar we gaan onze schouders er onder zetten en er het beste van maken!
Tot zover mijn eerste verslag vanuit de ghetto. Wordt weer vervolgd......